Strokeplay kampioenschappen 2022

5 september 2022

Never give up

Dit jaar voor het eerst deelnemer aan de strokeplay kampioenschappen. Het deelnemersveld bij de dames is niet groot. Ook blijk ik de laagste hcp te hebben en dat schept verwachtingen. Maar ik wil wel alle dames danken voor hun deelname, want alleen door mee te doen ontstaat er een wedstrijd.

Bij een strokeplay wedstrijd probeer ik de boel bij elkaar te houden, een foutje accepteren en geen gekke dingen doen om zo’n fout goed te maken.
De eerste ronde zit ik met Sieny en Mieke in de flight, ik heb een heerlijke afslag en vol vertrouwen mijn slag naar de vlag, oeps getopt en in het water, volgende bal, idem dito. Nu toch wel aangeslagen, daar gaat mijn strijdplan. Ik eindig met een 9 op de kaart en op papier mijn belangrijkste concurrent Mieke noteert een mooie 4. Alle strategieën over boord, de hole vergeten en met nog 35 holes te gaan is alles nog mogelijk. Hole na hole stapje voor stapje kruip ik weer naar Mieke toe, het lijkt wel matchplay. Na negen holes staan we beide op 43 slagen en Willeke in de flight voor ons zette een mooie 41 op de kaart. Op naar de tweede negen, Willeke kan ik niet in de gaten houden, maar Mieke wel. We spelen beide goed.
De stand na 18 holes: Willeke 86, Mieke 83 en ik 82 slagen. Mooi dacht ik, alles is weer mogelijk. Zondagochtend schuift Willeke bij ons in de flight, zo zijn alle potentiële kanshebber in beeld. Het is heerlijk golfweer en ik heb niets te klagen. Noteer op de eerste negen 39 slagen en heb inmiddels een ruime voorsprong in Mieke en Willeke. Mijn strategie haal ik weer uit mijn tas, geen gekke dingen doen, de boel bij elkaar houden en de overwinning binnenslepen.

Dames dank voor jullie deelname maar het was extra leuk dat jullie alle de moeite namen om weer terug te komen om bij de prijsuitreiking te zijn, chapeau.
Ook felicitaties aan de andere kampioenen Cees en Michiel en dank aan de organisatie die toch voor ons het hele weekend in de weer zijn geweest.

Tot volgend jaar.
Elly Zweers

Early bird

Lang geleden dat ik zo vroeg ( 06:30 uur) ben opgestaan. Dit was nodig want er moesten de noodzakelijke voorbereidingen getroffen worden voor de wedstrijd. Omdat het de belangrijkste wedstrijd is van het jaar moest alles tiptop in orde zijn. Ik ging in een buggy de hele baan rond om alle bunkers te controleren. Gelukkig kreeg ik hulp van Kiek, onze nieuwe starter, die ook al vroeg aanwezig was.
Cees had ondertussen zijn privé secretariaat geopend zodat de eerste spelers hun kaart op konden halen.
Het was uitstekend golfweer en de heren hadden er duidelijk zin in. Iedereen was reuze opgewekt.
Echter, de tweede flight liep heel snel al twee a drie holes achter, dit was wat minder; ik moest op hole 7 zelfs de baan in om de heren tot iets meer spoed te manen. Het gevolg was wel dat de dames iets later startten. Maar verder verliep alles vlekkeloos.

Bij de dames had Elly Zweers een slechte start, maar ze herstelde zich prima, na dag één stond ze op de tweede plaats en na de tweede dag was ze winnaar. Tweede plaats voor Mieke Ghijsen en Willeke Waardenburg werd derde.

De heren senioren maakten er een bloedstollende finale van. Van de vijf besten op de laatste paar holes werden er op hole 18 door twee titelkandidaten een paar dramatische en cruciale missers gemaakt zodat Michiel Cevat met de eer ging strijken. Erik Peter Niesert tweede en Douglas Roos van Raadshoven derde.

De herenfinale was zo mogelijk nog spannender. Er moest zelfs een beslissing van de referee aan te pas komen, die niet onvoordelig voor Gavin uitpakte, maar dat mocht toch niet voorkomen dat hij nog een waterbal sloeg, zodat Cees Grijzenhout onze nieuwe clubkampioen werd. Gavin werd dus tweede en onze jongste deelnemer, Vince Komen, leverde een prachtige prestatie door derde te worden.

Het valt me telkens weer op dat iedereen zo opgewekt en goedgeluimd is. Dat is heel leuk om me te maken. Spelers, bedankt daarvoor.

Om het kampioenschap vlotter te laten verlopen, vooral op zondag, wilden we voorstellen om ook de heren in de toekomst maar twee wedstrijden te laten spelen.
Ook omdat er uit die richting geluiden kwamen dat twee rondes op een dag toch behoorlijk vermoeiend is.

Tot volgend jaar
Wim van Vliet